Museumnacht

Museumnacht is onderdeel van de kunstmanifestatie Big DaDa

Tijdens deze kunstmanifestatie verandert Arti in een futuristisch laboratorium - met een caleidoscopisch parcours van multi-media, interactieve installaties, performances en films. Naast de Museumnacht is er elke vrijdag Club Dada, een Art-Hack Symposium en een artist-talk geprogrammeerd.

Als reactie op de absurditeit van het heden onderzoekt Big DaDa de rol van kunst in een wereld gedreven door data en algoritmes en verkent hoe makers reageren op de digitale realiteit van sociale media, bots en ondermijnende informatienetwerken, die berusten op aannames.

KUNSTENAARS
Alicia Framis (NL|ES), Martinus Suijkerbuijk (NL), Kexin Hao (NL|CN), Katarina Petrovic (SRB|NL), Margit Lukacs & Persijn Broersen (NL), Jan Zuiderveld (NL), Dang-Vu Dang (NL), Igor Schiller (SRB), Roos Groothuizen (NL), Jeroen van Loon (NL), Float (NL), Li -Yi Fan (TW), Pip Greenaway (NL)

PERFORMERS
Younes van den Broeck (aka Spitler) (BE), Dang-Vu Dang (NL), Splitter Splatter (NL), Coralie Vogelaar(NL), Kraftgalli (IS), Maarten Vinkenoog (NL), Kexin Hao (NL|CN), Diana Burkot (Pussy Riot) (D|RU)

CURATOREN
Arjen Lancel en Eva Gonggrijp

KUNSTENAARS - BIG DADAISTEN - Expositie tentoonstellingszalen

Li Yi-Fan, vertegenwoordigt Taiwan in 2026 op de Biënnale van Venetië en presenteert in Arti Whats your favorite Primitive - een digitaal zelfgevecht waarin hij met eigen software de emotionele lading en absurditeit van het digitale tijdperk blootlegt. Aan de andere kant van het spectrum staat debutant Pip Greenaway met haar installatie Too Much to Swallow, een audiovisuele totaalinstallatie waarin een consument langzaam verandert in een kauwgom-monster – een groteske verbeelding van consumptiecultuur die meteen diepe indruk maakt. Roos Groothuizen creëert de karaoke-bar Dopamine Arcade, waarbij ze gebruik maakt van de verleidingsmechanismen van algoritmes en bezoekers liedjes ten gehore brengen tegen een achtergrond van live nieuwsbeelden.

Poëzie en vervreemding in het werk van Lukács & Broersen, The Lions Court, een AI film in het monumentale trappenhuis, waarin zingende leeuwen de macht grijpen op een post-apocalyptisch Binnenhof. Đăng-Vũ Đặng, eveneens debutant, maakt zijn geschiedenis als een kind van bootvluchtelingen tastbaar in zijn foodlab. Hij bereidt ‘live’ een eetbare installatie, die de Vietnamese diaspora en een intergenerationeel trauma blootlegt. Jeroen van Loon houdt ons een ironische spiegel voor met zijn compilatie van failvideo’s, waarin ‘zijn’ robot pijnlijk menselijk blijkt in zijn stuntelen en falen. Float toont kinetische schetsen die aandoenlijk trachten te bewegen. Igor Schiller zet zijn familiearchieven om in droomlandschappen vol melancholie waarin hij het beladen verleden van Servië poogt te helen. Alicia Framis en Jan Zuiderveld bevragen de relatie tussen mens en machine: van een hologram-huwelijk tot een interactieve AI-robot die zowel op bezoekers als op de tentoonstelling reageert met de attitude (en de stem) van David Attenborough. Katarina Petrović stelt met haar Negative Bible de vraag of een algoritme kan liegen. Tenslotte creeërt Martinus Suijkerbuijk speculatieve landschappen in game-engines; een installatie waar biosfeer en technosfeer elkaar ontmoeten.